کجا الوان نعمت زین بساط آسان شود پیدا

که آدم ازبهشت آید برون تا نان شود پیدا

تمیز لذت دنیا هم آسان نیست ای غافل

چوطفلان خون خوری یک عمر تادندان شودپیدا

سحرتا شام باید تک زدن چون آفتاب اینجا

که خشکاری به چشم حرص این انبان شود پیدا

سحاب کشت ما صد ره شکافد چشم گریانش

که گندم یک تبسم با لب خندان شود پیدا

تلاش موج درگوهر شدن امید آن دارد

که گرد ساحلی زبن بحر بی پایان شود پیدا

جنون هم جهدها بایدکه دامانش به چنگ افتد

دری صد پیرهن تا پیکر عریان شود پیدا

عیوب آید برون تاگل کند حسن کمال اینجا

کلف بی پرده گردد تا مه تابان شود پیدا

پریشان است از بی التفاتی ، سبحهٔ الفت

ز دل بستن مگر جمعیت باران شود پیدا

امان خواه ازگزند خلق درگرم اختلاطی ها

که عقرب بیشتر در فصل تابستان شود پیدا

بنای وحشت این کهنه منزل عبرتی دارد

که صاحبخانه گر پیدا شود مهمان شود پیدا

زپیدایی به نام محض چون عنقا قناعت کن

فراغ اینجاکسی داردکزین عنوان شود پیدا

چوصبح آن به که گم باشد نفس درگرد معدومی

وگر پیدا تواند گشت بال افشان شود پیدا

درین صحرا به وضع خضر باید زندگی کردن

نگردد گم کسی کز مردمان پنهان شود پیدا

حریف گوهر نایاب نبود سعی غواصان

مگر این کام دل از همت مردان شود پیدا

خیالات پری بی شیشه نقش طاق نسیان کن

محال است اینکه هرجاجسم گم شدجان شودپیدا

تماشاگاه عبرت پا به دامن سیر می خواهد

نگه می باید اینجا توام مژگان شود پیدا

ردیف بار دنیا رنج عقبا ساختن بیدل

زگاو و خر نمی آید مگر انسان شود پیدا